Ο Benjamin Esposito με αφορμή ένα μυθιστόρημα που θέλει να γράψει αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν και μια υπόθεση βιασμού και δολοφονίας που τον στιγμάτισε, του στοίχισε τον καλύτερο φίλο του και τη γυναίκα που αγαπάει και που ουσιαστικά δεν έκλεισε ποτέ. Και σαν τον Esposito θέλω κι εγώ από κάπου ν΄αρχίσω και δεν ξέρω από που... Ο ίδιος δοκιμάζει να γράφει την πρώτη λέξη που του έρχεται στο μυαλό όταν ξυπνάει τη νύχτα μήπως το επόμενο πρωί τον βοηθήσει. Και θα γράψει temo, δηλαδή φοβάμαι...
Τον Esposito συνδέει με το παρελθόν οι μπερδεμένες αναμνήσεις και μια γραφομηχανή που δεν γράφει το Άλφα. Του τη δίνει η Irene και γίνεται το έναυσμα για να αρχίσει να γράφει το βιβλίο του, να βυθιστεί στης μνήμες και να αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στην υπόθεση. Δεν είναι απλά αυτός που γράφει την ιστορία, είναι μέρος της και ουσιαστικά αποτελεί την κόλλα που ενώνει τα κομμάτια της.
Τραγικός πρωταγωνιστής ο Ricardo. ο άντρας της γυναίκας που δολοφονήθηκε. Την αγάπησε υπερβολικά. Ο Esposito λέει χαρακτηριστικά ότι δεν είχε ξαναδεί άντρα να αγαπάει τόσο μια γυναίκα. Και όταν επιτέλους βρεθεί ο δράστης, θα τον δει να αφήνεται ελεύθερος. Όταν ο Esposito τον ρωτάει αν θα τον ικανοποιούσε η θανατική ποινή, είναι κατηγορηματικός. "Όχι, να τον κοιμήσουν με μια ένεση; Αυτό θα το ήθελα για τον εαυτό μου". Έτσι ο Esposito του υπόσχεται ισόβια...
Ο έρωτας και περισσότερο η διαχρονική αγάπη είναι στο κέντρο της ταινίας. Ο Ricardo ζει με την ανάμνηση αυτού που είχε, ενώ ο Esposito με τη σκέψη αυτού που θα μπορούσε να έχει... Δύο άντρες εγκλωβισμένοι! Για τον πρώτο είναι πλέον αργά. Η ψυχική ηρεμία ίσως ακατόρθωτη(;). Για τον δεύτερο όμως; Ο δεύτερος φοβάται. Φοβάται ή αγαπάει; Δύο αισθήματα τόσο κοντά που πολλές φορές μπερδεύεσαι. Τι από τα δύο είναι αυτό που τον κρατάει κολλημένο στο παρελθόν; Η αγάπη του για την Irene ή ο φόβος που τον κατέκλυσε όταν είδε τον εαυτό του να τρώει μόνος; Ή μήπως και τα δύο;
Η ταινία σε καθηλώνει. Το σενάριο είναι το μεγάλο της ατού. Το μυστήριο ξεδιπλώνεται πολύ όμορφα, οι χαρακτήρες χτίζονται σε γερά θεμέλια, ανατροπές που ναι μεν δεν τις περιμένεις αλλά είναι τόσο μα τόσο λογικές! Η σκηνοθεσία είναι άψογη, με αποκορύφωμα την τρομερή σκηνή στο γήπεδο. Παίζει έξυπνα με το παρελθόν και το παρόν, προσφέρει έντονα και πολλά συναισθήματα και τελικά είναι άψογη. Ανυπομονώ να την ξαναδώ!
Εξαιρετική. Επιτέλους μετά απο πολύ καιρό και αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες (βλ. Greenberg!) βγήκα απ' το σινεμά με το στόμα ανοιχτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει και στο Chloe δεν περάσαμε καθόλου άσχημα.Μη γκρινιάζεις :Ρ Πάντως η συγκεκριμένη ήταν για να βγούμε με το στόμα ανοιχτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήταινιαρα όντως! λογικό που πήρε το oscar.
ΑπάντησηΔιαγραφήβεβαια καλύτερη ο προφήτη και κορδέλα δεν είναι αλλα ok.
Από τον Προφήτη μου άρεσε περισσότερο πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως Annie είναι μια πολύ όμορφη ταινία που σου βγάζει πολλά και ποικίλα συναισθήματα. Πολύ καλοί οι ηθοποιοί καθώς και η σκηνοθεσία της ταινίας η οποία έδινε μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες και αυτό είναι κάτι που πολύ λίγοι σκηνοθέτες το καταφέρνουν με επιτυχία. Είναι μια ταινία που αναμιγνύει πολλά πράγματα και είδη και αυτό ίσως, κατά την γνώμη μου, να μην άφησε την ταινία να απογειωθεί. Πάντως από τις μη αγγλόφωνες ταινίες του 2009 προτιμώ πρώτη και καλύτερη το αριστούργημα “Η λευκή κορδέλα” και μετά τα πολύ καλά “Προφήτης” και “ Το κορίτσι με το τατουάζ”. Τέταρτο έρχεται αυτή η ταινία μαζί με το “Sin nombre”.
ΑπάντησηΔιαγραφή3,5: Καλή (+)
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Αργύρη πρώτα απ΄όλα είναι μια ταινία για την αγάπη και μετά οτιδήποτε άλλο. Αλλά και το μυστήριο είναι καλοδουλεμένο με εξαιρετικές ανατροπές. Το σενάριο κατά τη γνώμη μου είναι πολύ ανώτερο από αυτό του Κοριτσιού με τα Τατουάζ που ναι μεν σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό αλλά πέρα από εντυπωσιασμό δεν προσέφερε ούτε την ποικιλία ούτε την ένταση των συναισθημάτων που προσφέρει αυτή εδώ η υπέροχη ταινία. Και από τον Προφήτη κάτι μου έλειπε να σου πω την αλήθεια, κάτι που εδώ δεν συνέβη. Βγήκα από την αίθουσα νιώθοντας 100% γεμάτη και αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόση αλήθεια κρύβει εκείνο το ένα γράμμα που χωρίζει την αγάπη από τον φόβο. Ένα γράμμα που είτε ξεχνάμε, είτε αμελούμε, είτε απλά η χαλασμένη μας γραφομηχανή δεν τυπώνει και πρέπει να το βάλουμε μόνοι μας χειρόγραφα! Πραγματικά η καλύτερη στιγμή της ταινίας...ένα μικρό ξεχασμένο Άλφα!
Την είδα το Πάσχα, το διάστημα δηλαδή που έλειπα από τα γεγονότα εδώ και ήμουν περίεργος να δω τι θα πείτε (το έχεις δει Τζακ;).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, αν και μου άρεσε αρκετά σαν ταινία και με συγκίνησε η τελευταία σκηνή με την πόρτα που κλείνει, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ τα αρκετά ψεγάδια. Ο τρόπος με τον οποίο περιστρέφεται η ταινία γύρω από την εμμονοληπτική φύση του έρωτα είναι σχεδόν αριστουργηματικός, αλλά η υπόλοιπη σεναριακή κατασκευή δε φτάνει σε ανάλογα βάθη. Δε μου άρεσε που σκαλίστηκε έτσι για το ποιοτικό άλλοθι το βρώμικο παρελθόν της δικτατορίας της Αργεντινής. Θα μπορούσε να βγει σαφώς περισσότερο ζουμί για εμένα. Με εξαίρεση το καταπληκτικό μονοπλάνο στο γήπεδο, η σκηνοθεσία ήταν τηλεοπτική, και λίγο έλεος πια με το μπλαμπλα των διαλόγων.
Αυτά από μειονεκτήματα, στα συν του αρκετά καλού φιλμ προσθέτω τους εκπληκτικούς ηθοποιούς (καλύτερος ο "Ρικάρντο" για εμένα), το χιούμορ που ελαφραίνει την ατμόσφαιρα χωρίς να σαχλαμαρίζει (τέλεια η σκηνή με το κοπρόσκυλο!) και την ωραία φωτογραφία.
Πάντως τόσο ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ όσο και η ΚΟΡΔΕΛΑ μου άρεσαν σαφώς περισσότερο.
Τέλος, να πω ότι η ανατροπή λίγο πριν το φινάλε-φινάλε με την πόρτα που έλεγα δε μου άρεσε! Τη βρήκα πολύ τραβηγμένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΠΟΪΛΕΡ#########################################
Θα προτιμούσα π.χ. να τον έδειχνε απομονωμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να έχει συλλέξει εκατοντάδες αποκόμματα από εφημερίδες, βιβλία, χειρόγραφα χαρτάκια, όλα με πληροφορίες για το δολοφόνο ή κάτι τέτοιο.
Annie αφού βγήκες από την αίθουσα νιώθοντας 100% γεμάτη, αυτό έχει σημασία. Όλα τα άλλα περνάνε σε δεύτερη μοίρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όσον αφορά για το “Το κορίτσι με το τατουάζ” απλά στην δικιά μου περίπτωση φαίνεται ότι επικράτησε ο ενθουσιασμός μου έναντι των συναισθημάτων μου στο “El secreto de sus ojos”. Το “Το κορίτσι με το τατουάζ” ήταν για μένα ένα δείγμα υψηλής κινηματογράφησης.
@W. Μην τα λες αυτά και συγχύζεις την Annie :P :P
Βρε costello να εστίαζε ΚΑΙ εκεί; Θα το έχανε μετά... Η σκηνοθεσία μόνο τηλεοπτική δεν ήταν. Η σκηνή της ανάκρισης π.χ. είναι εξαίσια. Καλά από χιούμορ είχε άφθονο και καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το τέλος τώρα το βρήκα ιδανικό. Ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε. Μπορούσε να τελειώσει νωρίτερα(στην πόρτα που λες κι εσύ) αλλά θα μας άφηνε με ένα πλάκωμα αβάσταχτο. Τώρα αυτό που λες με τα αποκόμματα θα ήταν κοινότυπο και ακόμη πιο επώδυνο για τον ήρωα. Τώρα μπορεί να μη λυτρώνεται αλλά κάθε μέρα προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του και του δίνει μια ασφάλεια και μια αίσθηση πως από αύριο ίσως όλα να είναι καλύτερα...
Αργύρη καλή η υψηλή κινηματογράφηση αλλά όταν κάτι μιλάει στο μυαλό μου ή/και κυρίως στην καρδιά μου δεν είναι το πρώτο που θα προσέξω...
W όχι, δεν το έχω δει ΑΚΟΜΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφή