If you make me look bad, I will never ever talk to you again. Ever...

Τον Gallo τον είχα γνωρίσει όπως οι περισσότεροι από το Brown Bunny. Ταινία συνώνυμη του πόνου από αυτές που κάποιοι σαδιστές φτιάχνουν για να μας βασανίζουν. Να μπαίνουν κάθε πρωί με τις κάλτσες στο μπάνιο και να πατάνε νερά τους εύχομαι... Το κουνέλι το έχω δει δυο φορές. Πόνεσα αλλά να πω την αλήθεια δεν με άγγιξε και πάρα πολύ. Ίσως αν ήμουν άντρας. Ή άντρας καμένος από γυναίκες όπως φαίνεται να είναι ο Gallo(είναι;). Περισσότερο από όλα με τράβηξε ο ίδιος ο δημιουργός. Έτσι βρέθηκα να βλέπω το Tetro έχοντας βαρεθεί απίστευτα κι αυτό το πρόσωπο να με κρατάει εκεί και κυρίως ξύπνια. Και εχθές είδα το Buffalo '66 του ίδιου, με πρωταγωνιστή -τι περίεργο- τον ίδιο! Τι ωραίος άντρας... Βασικά έχει ένα πρόσωπο που ενώ δεν είναι όμορφο σε καθηλώνει και το κοιτάς. Και κάτι τέλεια μάτια. Από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που πρόσεξα τα μάτια κάποιου. Ας προχωρήσω στην ταινία όμως γιατί πάλι κακόγουστη θα με λέτε!

Ο Billy έχει μόλις αποφυλακιστεί και θέλει να επισκεφτεί τους γονείς του. Τους έχει πει ψέμματα ότι είναι παντρεμένος, πετυχημένος, ενώ για την φυλακή δεν ξέρουν τίποτα. Απαγάγει τη Layla και την βάζει να πει πως είναι η γυναίκα του για να κάνει καλή εντύπωση στους γονείς του. Εκείνοι σχεδόν δεν τον θυμούνται, ενώ η Layla τον ερωτεύεται. Ο Bill βγάζει μια επιθετικότητα. Οι άμυνές του φτάνουν δυσθεώρητα ύψη και ανοίγεται ελάχιστα και καταλάθος. Πονάει, είναι μόνος, όλα μοιάζουν δύσκολα. Οι ίδιοι του οι γονείς τον έχουν σαν μακρινή, θολή ανάμνηση και δεν προσπαθούν καν να το κρύψουν. Κατεστραμμένος, πληγωμένος, ένας σωρός από κομμάτια που αναρωτιέσαι αν ποτέ θα μπορέσει κάποιος να ενώσει ξανά. Ή μάλλον αν θα αφήσει ποτέ κάποιον να το κάνει. Ο ίδιος είναι ανώριμος, κολλημένος στα εφηβικά του χρόνια, ακόμη με τον παιδικό ανεκπλήρωτο έρωτα στο μυαλό του. Και αυτό είναι από τα πιο ηλίθια πράγματα που έχω δει αλλά είναι τόσο ηλίθια αληθινό. Ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί κάποιοι άντρες μπαίνουν σε τέτοιες διαδικασίες, πως γίνεται να μη μεγαλώνουν ποτέ, γιατί αφήνονται να πληγωθούν έτσι. Έτσι κι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν τέτοιο αιώνιο έφηβο που δραματοποιεί καταστάσεις και στο μυαλό του έχει ήδη φέρει το τέλος του κόσμου.

Και στο επίπονο ταξίδι στο παρελθόν τυχαία βρέθηκε να τον συνοδεύει μια κοπέλα γεμάτη θάρρος και υπομονή. Από φόβο στην αρχή, από περιέργεια στη συνέχεια, από αγάπη στο τέλος έμεινε δίπλα του. Την έδιωξε, της φέρθηκε άσχημα, δεν την υπολόγισε σχεδόν ούτε μια στιγμή. Αλλά εκείνη το είχε δει. Είχε δει εκείνο το μικρό φως μέσα στο σκοτάδι του και την τράβηξε σαν πεταλούδα της νύχτας(ναι έγραψα τέτοια γελοιότητα!). Θα αντέξει την εκδικητική στάση του Billy, όλη την ένταση που της μεταφέρει και ανά στιγμές φαίνεται να τον κερδίζει! H Christina Richie πάντα μου έβγαζε μια συμπάθεια, έτσι κι εδώ είναι πολύ γλυκιά.

Η σκηνοθεσία δεν ξέρω αν μου άρεσε ή όχι. Είχε στιγμές που δεν μου άρεσαν. Κάνει κάτι με τους φωτισμούς που κάπως με ενοχλεί. Αλλά σε άλλες φάσεις μου άρεσε πολύ. Στο σπίτι του και ειδικά οι σκηνές στο τραπέζι. Βέβαια είμαι λίγο βλάκας και στην αρχή απορούσα γιατί κάθονται τρεις τρεις! Ίσως αυτό δεν έπρεπε να το γράψω... Πάντως κόλλησα με το ταινιάκι και μάλιστα μου άρεσε περισσότερο από το Brown Bunny. Δεν ταυτίστηκα ούτε εδώ με τον ήρωα (εξάλλου πως θα μπορούσα είμαι κι εγώ γυναίκα, και όπως λέει ο ίδιος "...girls stink. They stink. They're evil. And they're all bad. They're backstabbers"), όμως τον αγάπησα πολύ. Κέρδισε αμέσως την καρδιά μου όπως και της Layla. Επίσης ήταν τρομερές οι μουσικές επιλογές και εδώ. Αυτή τη φορά γραμμένες από τον ίδιο τον Gallo ο οποίος κάθε φορά μόνο τις κουρτίνες που δεν κρεμάει στις ταινίες του (ή μπορεί να το κάνει και αυτό, uncredited).