Μια και νοσταλγήσαμε τα 90's τελευταία είπα να κάνω ένα ποστ για 4 ταινίες μαζί! Δύο σκηνές και δύο τραγούδια που έχουν κολλήσει στο μυαλό μου. Το κάνω κυρίως για τη συζήτηση που θα ακολουθήσει...
Night At The Roxbury-What Is Love!
Νιώθω μια μικρή περηφάνια γιατί αυτή την ταινία την έχω συστήσει σε πολλούς και όλοι με καταριούνται για τη μελωδία που τρυπώνει στο μυαλό σου όταν τη βλέπεις πρώτη φορά! Μετά από αυτό δεν είσαι ποτέ ο ίδιος... Γραφικότητα, ναϊντίλα και απίστευτα ανεβαστική ενέργεια. Όταν το ακούω κουνάω το κεφάλι μου, εννοείται το έχουμε βάλει σε αυτοκίνητο και στο φανάρι τέσσερα άτομα αντιγράφαμε τις κινήσεις των ανεκδιήγητων πρωταγωνιστών και παίζει πολύ συχνά στις playlist μου.
Chunking Express - California Dreaming
Τραγούδι με δύο τύπους κοινού να το ακολουθεί. Αυτούς που έχουν δει το ποίημα του Kar Wai και αυτούς που δεν το έχουν δει! Ανήκω στους πρώτους και για μένα το τραγούδι έχει ταυτιστεί με το κίτρινο χρώμα(don't even ask) και το υπέροχο πρόσωπο της Faye Wong. Αισιόδοξο και απαισιόδοξο την ίδια στιγμή, νοσταλγικό και με γλυκόπικρη γεύση. Όπως ακριβώς και η ταινία.
Goodfellas-Funny How
Ίσως η σκηνή που έχω δει περισσότερο στη ζωή μου! Αυτό γιατί έχω δει άπειρες φορές το Goodfellas και κάθε φορά τη συγκεκριμένη σκηνή τη βλέπω δυο φορές. Είναι ξεκαρδιστική. Καμιά φορά μου αρέσει να ψαρώνω έτσι και τους φίλους μου αλλά βάζω τα γέλια πολύ γρήγορα. Μοναδική ερμηνεία σερβιρισμένη από την απίθανη φάτσα(και φωνή), τον Pesci. Ο Henry του λέει ότι είναι αστείος και το show αρχίζει. Γιατί γελάς; Με βρίσκεις αστείο; Αστείο σαν κλόουν; Φορτώνει, και ο Henry τα παίζει! Πως βρέθηκε έτσι μπλεγμένος;
Ο Scorsese τραβάει μαεστρικά τη σκηνή όσο τον παίρνει. Εξαντλεί και το τελευταίο δευτερόλεπτο που μπορεί να χρησιμοποιήσει. Ο θεατής ταράζεται με την απροσδόκητη αντίδραση του Tommy(Pesci) η οποία όμως είναι τόσο in character που είναι απόλυτα πιστευτή! Δεν είναι κάτι απίθανο, οπότε γρήγορα μπαίνεις στη θέση του καημένου του Henry και περιμένεις τρομαγμένος να δεις τι θα ακολουθήσει. Και όταν η αγωνία χτυπάει κόκκινο ο Tommy βάζει τα γέλια κι εσύ ξεφυσάς ανακουφισμένος!
Pulp Fiction-Royal With Cheese(το κείμενο το είχα έτοιμο από το Ταραντινομπλόγκ γι΄αυτό είναι σεντόνι)
Πες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς Pulp Fiction! Εγώ αυτό που αυτόματα ακούω μέσα στο κεφάλι μου είναι Royal With Cheese, με την χαρακτηριστική φωνή και προφορά του Samuel φυσικά...
Τι είναι αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή τόσο αξιομνημόνευτη;
Είναι το cool που γεμίζει το αμάξι. Είναι οι ανεκδιήγητοι διάλογοι για χάμπουργκερ, πατάτες με μαγιονέζα, ευρωπαϊκή κουλτούρα και τα συναφή που χωρίς να έχουν κάποιο νόημα σε κάνουν να κολλάς. Είναι οι δύο χαρακτήρες και η γνωριμία μας μαζί τους που μας κάνει να τους έχουμε για πάντα στην καρδιά μας!
Ο Vincent έχει μόλις επιστρέψει από το Άμστερνταμ και αναλύει τη διαφορετική κουλτούρα. Κάπου εκεί χώνεται και το περίφημο quarter pounder που οι Γάλλοι βάφτισαν Royal With Cheese λόγω του μετρικού συστήματος. Δεν ξέρω αν η ευφυΐα του δημιουργού αγγίζει το άπειρο σε αυτό το σημείο ή απλά είναι η γραφικότητά του που το κάνει. Αν μη τι άλλο δείχνει το πόσο σχολαστικός είναι!
O Vincent έχει αυτό το στυλάκι το άνετο εδώ. Είναι όμως έτσι; Χαβαλές και cool όμως κατά βάθος παραδοσιακός και ίσως λίγο οπισθοδρομικός(είναι φανερό ότι αυτά τα ευρωπαϊκά τερτίπια δεν τα βλέπει με πολύ συμπάθεια). Από την άλλη ο Jules... Ο καλός μου ο Jules ενθουσιάζεται παιδιάστικα, εκπλήσσεται αυθόρμητα, true man μέχρι το κόκκαλο!
Εξυπηρετεί κάπου αυτή η φλύαρη σκηνή;
Πολλοί είναι αυτοί που συνηθίζουν να λένε ότι ο Quentin είναι φλύαρος, γράφει διαλόγους μόνο για εντυπωσιασμό μέσα από τους οποίος θέλει απλά να θαυμάσουμε την εξυπνάδα του και ότι τελικά δεν εξυπηρετούν πουθενά. Όλοι αυτοί ας ξαναδούν τις ταινίες του, με προσοχή αυτή τη φορά!
Επίσης ο θεατής χαλαρώνει, ηρεμεί, νιώθει ασφάλεια. Είναι δύο πληρωμένοι δολοφόνοι αυτοί που βλέπει κι όμως τους έχει ήδη συμπαθήσει. Φαίνονται φυσιολογικοί άνθρωποι σαν κι αυτόν κι έτσι δεν τους αμφισβητεί. Όταν αργότερα έρθει το ξέσπασμα ο θεατής θα είναι απροετοίμαστος, χωρίς άμυνες και φάει στη μάπα ένα "I'm sorry did I break your concetration?", έτσι για να γουστάρει!
Άλλος ένας λόγος που η σκηνή αυτή είναι αριστουργηματική είναι οι ποπ οργασμοί που προσφέρει στον εγκέφαλο! Ανέκαθεν εραστής της ποπ κουλτούρας ο Quentin μας μυεί στον παράξενο κόσμο του πυροβολώντας μας(όπως συνηθίζει) με λέξεις σε ρυθμούς τόσο καταιγιστικούς που στο τέλος μόνο να υποκλιθείς στο μεγαλείο του μπορείς... Χώρεσε μια δεκαετία σε μία μόνο σκηνή!
Σαν να το παράκανα λίγο αλλά ίσως είναι η πιο αγαπημένη μου σκηνή στον κινηματογράφο. Τα 90's είναι Pulp Fiction και το Pulp Fiction είναι ένα μεγάλο, λαχταριστό Royal With Cheese...
Λοιπον, απο αυτες τις ταινιες εχω δει τις εξης:
ΑπάντησηΔιαγραφήChunking Express (4:Πολυ καλη η 8/10).
Η καλυτερη δημιουργια του Kar Wai μετα το αριστουργηματικο "In the Mood for Love".Οπως το ειπες: ποιημα.Πολυ ωραιο και το τραγουδι.
GoodFellas (4:Πολυ καλη η 8/10).
Η τελευταια μεγαλη δουλεια του Scorsese και μια απο τις τρεις καλυτερες ταινες του (οι αλλες δυο ειναι το "Taxi Driver" και το "Μean Streets").Οντως απιστευτη αυτη η σκηνη και σκηνοθετημενη αψογα.
Pulp Fiction (2:Απλως ενδιαφερουσα η 5/10).
Οπως εχω ξαναπει δεν μου αρεσει καθολου ο Tarantino, λογω της φλυαριας και της ωμης βιας του.Ολα αυτα με κουραζουν και με εκνευριζουν και δεν βρισκω κανενα ενδιαφερον.Το "Pulp Fiction" το θεωρω μια απο τις 10 πιο υπερτιμημενες ταινιες στην ιστορια του κινηματογραφου.Ακομα και αυτη η σκηνη με αυτην την αγαπημενη σου ατακα με κουρασε και δεν την βρηκα αστεια.Εκτιμ τουλαχιστον τις σινεφιλ αναφορες και την ποπ κουλτουρα, αλλα αυτα τα επαναλαμβανει σε ολες του τις ταινιες και καταντουν βαρετα.Τουλαχιστον το "Pulp Fiction" δεν ειναι τοσο κακη οσο αλλες ταινιες αυτου του σκηνοθετη ("Inglorious Basterds", "Jackie Brown" κ.α.).H μονη ταινια του Tarantino που μου αρεσει ειναι το σπουδαιο "Reservoir Dogs" (4,5:Πολυ καλη + η 9,5/10).Παντως οφειλω να ομολογησω πως διαλεγει εξαιρετικους ηθοποιους.
Νομίζω ότι το απόλυτο ποίημα είναι το 2046! Τρίβεις τα μάτια σου για να πιστέψεις ότι έχει κινηματογραφήσει τέτοιες εικόνες! Αν και αγαπημένο μου πάντα θα είναι το γαμημένο In the Mood For Love που μπορεί μόνο η τελευταία του σκηνή να με κάνει χάλια για μέρες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερη ταινία του Marty θεωρώ το Raging Bull. Αγαπημένη μου ο Ταξιτζής. Διασκεδάζω απίστευτα με Mean Streets και After Hours πάντως.
Το Pulp Fiction είναι αποδεικτικό πρώτα απ΄όλα της τεράστιας ευφυίας του δημιουργού του. Τρομερά υπολογισμένη ταινία και τίποτα δεν είναι τυχαίο... Ο Ταραντίνο δεν είναι φλύαρος. Τουλάχιστον όχι με την κακή έννοια. Κάθε διάλογος είναι εκεί για κάποιο λόγο. Εδώ πχ βλέπεις δύο επαγγελματίες εγκληματίες να πηγαίνουν να κάνουν ότι και κάθε μέρα, τι φαντάζεσαι ότι θα συζητούσαν στο αυτοκίνητο;
Επίσης τεχνικά είναι άψογη η ταινία(όπως και όλες του ίδιου). Τα πλάνα του είναι απίθανα. Και ακόμη και η πιο αδύναμη ταινία του, το Death Proof(που προσωπικά και αυτό αριστούργημα το θεωρώ) έχει κάτι μονόπλανα απίστευτα εντυπωσιακά.
Ωμή βία; Χμμμ για δες ξανά την ταινία και πες μου που βλέπεις ωμή βία που να αντιστοιχεί στον ντόρο που γίνεται! Είναι ταινία με πρωταγωνιστές γκάνγκστερς, πληρωμένους μποξέρ, εμπόρους ναρκωτικών, περίμενες να μην ανο΄ξει ρουθούνι; Ο κόσμος του εγκλήματος είναι αγγελικά πλασμένος και έτσι πρέπει να το δείχνουν οι ταινίες ας πούμε; Στο Goodfellas η ωμή βία δεν σε ενόχλησε;
Κακή ταινία το Jackie Brown? Από ποια άποψη;
"Παντως οφειλω να ομολογησω πως διαλεγει εξαιρετικους ηθοποιους."
What??? Κοίτα τους έναν έναν και πες μου με το χέρι στην καρδιά ότι είναι ηθοποιάρες. Σίγουρα έχει και κάποιους πολύ καλούς(ειδικά στο Reservoir Dogs) αλλά στην πλειοψηφία τους είναι μέτριοι. Τους οποίους μέτριους τους κάνει να ερμηνεύουν εξαιρετικά. Έκανε ηθοποιό τον Eli Roth και τον Chris Penn που δεν τους λες και ταλέντα :/
Τα 2 πρώτα δεν τα έχω δει, για το Pulp Fiction βαριέμαι να μιλήσω (άλλωστε με κάλυψε ο Cinefil:p) και για το Goodfellas έχω να πω πως βαριέμαι να βλέπω 500 φορές την ίδια σκηνή (βέβαια αυτό αφορά όλες τις ταινίες)...!!! Όσο γαμάτη κι αν είναι, χάνει την αξία της στο τέλος... Πάντως δεν είναι αυτή η αγαπημένη μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή"άλλωστε με κάλυψε ο Cinefil:p" ;) Μου άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ εγώ δεν βαριέμαι να βλέπω άπειρες φορές τις αγαπημένες μου ταινίες. Μόνο τον Ένοικο δεν βλέπω συνέχεια γιατί φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή πάψει να μου προσφέρει τόσο έντονα συναισθήματα
Για μένα καταντάνε βαρετές στο τέλος... Μόνο το Karate Kid και το The Crow έχω δει πάνω από 20-30 φορές (ειδικά για το 1ο... παίζει να λέω και λίγες:p), αλλά ήμουν μικρός... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Νομίζω ότι το απόλυτο ποίημα είναι το 2046!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω.Υπεροχες εικονες, κορυφαιες ερμηνειες και πανεμορφη μουσικη.Αλλα τα αλλα δυο μου αρεσαν περισσοτερο.
"Καλύτερη ταινία του Marty θεωρώ το Raging Bull. Αγαπημένη μου ο Ταξιτζής."
Καλυτερη και αγαπημενη πιστευω πως ειναι ο "Ταξιτζης".Επισης πιστευω πως ειναι και το μοναδικο του αριστουργημα.Για το "Οργισμενο Ειδωλο" σου εχω πει η γνωμη μου.
"Επίσης τεχνικά είναι άψογη η ταινία(όπως και όλες του ίδιου). Τα πλάνα του είναι απίθανα."
Πιστευω πως ειναι απλα ενας καλος σκηνοθετης.Παντως τα σεναρια του δεν μου αρεσουν.
"Και ακόμη και η πιο αδύναμη ταινία του, το Death Proof(που προσωπικά και αυτό αριστούργημα το θεωρώ) έχει κάτι μονόπλανα απίστευτα εντυπωσιακά."
Το Death Proof δεν το εχω δει και ουτε σκοπευω γιατι εχω ακουσει πως ειναι καθαρα ταραντινικη ταινια.Εχει μεσα ολες τις εμμονες του.100% Ταραντινο.Υπαρχει καποια ταινια του που να μην την θεωρεις αριστουργημα;
Δεν μου αρεσε ετσι οπως παρουσιασε τη βια.Στο GoodFellas μου αρεσε ετσι οπως σκηνοθετηθηκε και παρουσιαστηκε απο τον Σκορσεζε.Ειδικα στα Kill Bill με ενοχλησε αρκετα.
Jackie Brown:
Ο Ταραντινο, ωριμοτερος σκηνοθετικα, αλλα με την ιδια λατρεια για τη λαικη εμπνευση και διασκεδαση.Δραση με το σταγονομετρο, ανυποφοροι χαρακτηρες, φλυαρες συζητησεις.Λειπει και εκεινη η υπεροχη ακατεργαστη ατμοσφαιρα του "Reservoir Dogs", αρα δεν βρηκα κανενα απολυτως ενδιαφερον.
Εγω πιστευω πως διαλεγει πολυ καλους ηθοποιους (π.χ.Samuel L. Jackson, Harvey Keitel, Tim Roth, Uma Thurman κ.α.).Παντως ο ιδιος ο Ταραντινο ειναι απιστευτα μετριος ηθοποιος.
Ολες οι ταινιες του Quentin Taranino που εχω δει (με σειρα προτιμησης):
1.Reservoir Dogs (4,5:Πολυ καλη + η 9,5/10)
2.Pulp Fiction (2:Απλως ενδιαφερουσα η 6/10)
3.Kill Bill Vol. 1 (1,5:Μετριοτατη + η 3,5/10)
4.Inglorious Basterds (1:Μετριοτατη η 3/10)
5.Kill Bill Vol. 2 (0,5:Κακη + η 2/10)
6.Jackie Brown (0:Κακη η 0/10)
Οπως βλεπεις εχω δει ολη τη φιλμογραφια του, εκτος απο το "Death Proof" και το σπονδυλωτο "Four Rooms" που το σκηνοθετησε με αλλους 4 σκηνοθετες.Μπορει καποια στιγμη να τα δω για να ολοκληρωσω τη φιλμογραφια του.Φανταζομαι πως εσυ τις εχεις δει ολες.Με σειρα προτιμησης;
Tα δύο πρώτα ούτε εγώ τα έχω δει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦανταστική η σκηνή από το Goodfellas, την τελευταία υπερ-γαμάτη ταινία του Scorsese (9,8/10). Καλύτερή του θεωρώ κι εγώ το Raging Bull, ενώ η αγαπημένη μου είναι το Goodfellas -10 φορές την έχω δει σίγουρα-.
Pulp Fiction (7/10)... Ο συγκεκριμένος διάλογος με εντυπωσίασε την πρώτη φορά που είδα την ταινία (γενικά, όλοι οι διάλογοι Τζουλς και Βίνσεντ μου άρεσαν, είχαν χαβαλέ). Το Reservoir Dogs (8/10) το λατρεύω πάντως, με διαφορά πολύ πιο γαμάτο από το PF. Είχε κάτι που δε μπορώ να το εξηγήσω, τελείωσε η ταινία και ήθελα να την ξαναδώ.
Το Jackie Brown (6,5/10) δεν με ξετρέλανε, ΑΛΛΆ αυτό που το κάνει σημαντική ταινία στην φιλμογραφία του QT είναι οι χαρακτήρες. Σε όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Q (εκτός του Inglourious) ΌΛΟΙ οι χαρακτήρες μιλάνε σαν αυτόν, είτε είναι άντρες, είτε γυναίκες. Βλέπω στο Death Proof (3,5/10) τη σκηνή με τις τέσσερις -τόσες δεν ήταν;- φιλενάδες να μιλάνε και μου έρχεται στο μυαλό ο διάλογος για το Like a virgin από το Reservoir! To Jacie Brown ήταν διαφορετικό.
Από '90s αγαπώ επίσης πολύ Trainspotting, Crying Game, American Beauty και φυσικά Fight Club.
δεν υπάρχει καλύτερος kar wai!!! και οι ταινίες του δεν χωρίζονται σε καλές...πολύ καλές και αριστουργήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλo το goodfellas αλλα προτιμώ το σικάγο. επίσης ταξιτζής και aviator είναι τα καλύτερα του.
Cinefil,
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ θεωρώ τον Tarantino πρώτα σεναριογράφο και μετά σκηνοθέτη. Πραγματικά νομίζω ότι αυτή τη στιγμή γράφει τα καλύτερα σενάρια. Είναι πρωτότυπα και σε εκπλήσσουν. Δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις!
Όσο για τη βία στο Kill Bill τι να σου πω. Δεν ξέρω τι ήθελες να δεις από ταινία κουνγκ φου και μάλιστα εμπνευσμένη από manga και b-movies εκδίκησης! Ρε τον βρωμιάρη τον Ταραντίνο σε ταινία με κουνγκ-φου έβαλε βία, σπαθιά κατάνα, και τέτοια...
Επίσης το εκπληκτικό είναι ότι μετά από τόση βία συναντάει τον Bill κι ενώ περιμένεις να γίνει της πουτάνας όλη η "μάχη" είναι διαλογική!
Στο Goodfellas όταν του καρφώνει το κατσαβίδι δεν σε ενοχλεί ενώ σε μια ταινία σαν το Kill Bill(όπου μέχρι και οι χαρακτήρες γνωρίζουν ότι είναι ήρωες ταινίας) σε ενοχλεί; Μα είναι καρτουνίστικη, καθόλου ρεαλιστική βία που απλά εξυπηρετεί το είδος και το φαν!
Το Jackie Brown δεν είναι ταινία δράσης. Δες το Φονικό Όπλο αν θες δράση. Δράμα χαρακτήρων είναι, μια ταινία που εκτός από ωριμότερη του σκηνοθέτη είναι ταινία για την ίδια την ωριμότητα. Την κούραση που φέρνει ο χρόνος και ότι αυτό συνεπάγεται!
Για μένα η σειρά προτίμησης είναι:
Inglourious Basterds(η τελειότητα δεν βαθμολογείται :Ρ)
Reservoir Dogs(10/10)
Pulp Fiction(10/10)
Kill Bill(10/10)
Jackie Brown(10/10)
Death Proof(9,5/10-επειδή κράτησε λίγο-)
Four Rooms(9 στη μισή που βλέπω, τα πρώτα δύο τα είδα μόνο την πρώτη φορά)
Από τα σενάρια τόσο και το True Romance όσο και το From Dusk Till Dawn τα λατρεύω. Συμφωνώ ότι ο Ταραντίνο είναι μέτριος ηθοποιός!
With θα σου έλεγα ότι έχεις κάνει μεγάλο σφάλμα αν δεν έχεις δει Kar Wai αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν θα σου αρέσει. Σε λίγα χρόνια πάντως ρίξτου μια ματιά!
Έχεις δίκιο για τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων του Jackie Brown. Είναι άλλο είδος ανθρώπων. Κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, βαριεστημένοι... Η σκηνή που αναφέρεις στο Death Proof είναι η αγαπημένη μου ίσως. Θεέ μου πως τις γυροφέρνει με την κάμερα. Και πόσο φυσικά παίζουν όλες(και μη μου πείτε ότι πρόκειται για τίποτα τέρατα υποκριτικής)... Και καλύτερος διάλογος από του Reservoir Dogs κι ας μην σου μένει τόσο πολύ.
Οι ταινίες που αναφέρεις όντως μεγάλες(κρατάω λίγες επιφυλάξεις για το Trainspotting που ίσως πρέπει να ξαναδώ) αλλά ξεχωρίζω εύκολα το Fight Club ενώ αγαπάω ιδιαίτερα το American Beauty!
Μ΄αρέσεις Aldo, λιτός και περιεκτικός! Το Aviator καθαρό αριστούργημα, αλλά δεν το αγαπάω όσο άλλες του ταινίες. Ειδικά το After Hours μπορώ να το δω απανωτά δυο φορές!
wraies vathmologies:)
ΑπάντησηΔιαγραφήto 4 rooms mono kai mono gia ton iperoxo roth aksizi na to dis poles fores.
pantws re cinefili eisai apsixologitos! les oti den se aresei katholou i via tou Q...alla protimas to vol. 1 apo to 2.
ps: a annie des epitelous to lady snowblood:)
Εμ βαθμολογίες μου θέλουν; Βαθμολογίες θα έχουν! Μουαχαχα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε δες Lie To Me είναι τρέλα ο Roth. Δεν είναι καμιά σειρά να σκίζεις τα ρούχα σου αλλά μόνο για την ερμηνεία του αξίζει τρελά... Απίθανος!
ps: Καλό μου αυτό θα αργήσει πααααααρα πολύ! Πρέπει να αποφασίσω να το ψάξω και μόλις το βρω και το έχω θα πρέπει να αποφασίσω να το δω. Δυσκολεύομαι στο να παίρνω αποφάσεις τον τελευταίο καιρό!
Kill Bill Vol.1:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα hard-core λουτρο βιας, με σκηνες ακρως στυλιζαρισμενες σκηνοθετικα, αλλα και βαρετες που λειτουργουν για το ωμο θεαμα και μονο.Η χειροτερη ερμηνεια της Uma Thurman.Κακογουστο μαυρο χιουμορ και αποθεωσης της βιας για τη βια.Ισως να απογοητευσει τους παραδοσιακους φαν του Tarantino.Φορος τιμης στις ασιατικες ταινιες πολεμικων τεχνων, το ιαπωνικο μανγκα και αλλα παρομοια ειδη.Ολα αυτα ειναι κουραστικα.Αδικαιολογητο οτι ενα τοσο ισχνο σεναριο βγαινει σε δυο μερη.
1:Μετριοτατη
Kill Bill Vol.2:
Ακομα χειροτερο απο το προηγουμενο.Συγκροτουμενο κυριως απο βαρετες σκηνες διαλογων και επαναλαμβανομενες αναφορες στο σπαγκετι γουεστερν και στις ασιατικες ταινιες πολεμικων τεχνων.Παρα την προσπαθεια του Tarantino οι χαρακτηρες του παραμενουν χωρις ανθρωπινη υποσταση.Σαν μηχανες που σκοτωνουν.Εκθαμβωτικο σκηνοθετικα.
0,5:Κακη +
Ρε συ cinefil πραγματικά τι στα διάλα κάνεις; Αντιγράφεις τις κριτικές του Αθηνοράματος ή είσαι ο Μήτσης; Τουλάχιστον βάλε τα ίδια αστεράκια :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή"Παρα την προσπαθεια του Tarantino οι χαρακτηρες του παραμενουν χωρις ανθρωπινη υποσταση"
Ποια προσπάθεια; Οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι συνειδητά! Είναι ήρωες ταινίας, το ξέρουν ότι είναι δισδιάστατοι. Δεν προσπαθεί να τους δώσει καμιά τρίτη διάσταση και κανένα βάθος...
Βία για τη βία; Γαμώτο Ταραντίνο είναι... Ιστορία εκδίκησης... Αλλά ίσως η Νύφη μπορούσε να καλέσει τον Bill και τους άλλους σε μονομαχία πλεξίματος. Όποιος τελειώσει πιο γρήγορα το ζιπουνάκι κερδάει!
Ισχνό σενάριο; Έχει πλέξει(να το και το πλέξιμο χα!) μία ωραιότατη ιστορία και τη διηγείται εξαιρετικά. Έχεις ιδέα μια σκηνή μάχης πόσο δύσκολο είναι να την σκεφτείς; Ή νομίζεις ότι πετάς τους ηθοποιούς μπροστά στην κάμερα και τους φωνάζεις "σκιιιιιστε!";
""Ή νομίζεις ότι πετάς τους ηθοποιούς μπροστά στην κάμερα και τους φωνάζεις "σκιιιιιστε!" ""
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΕΠΟΣ!
ΠΡΟΣ CINEFIL:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο Ταραντινο, ωριμοτερος σκηνοθετικα, αλλα με την ιδια λατρεια για τη λαικη εμπνευση και διασκεδαση"
Ρητορική ερώτηση κρίσεως (όποιος θέλει παθαίνει καρδιακό εγκεφαλικό επεισόδιο ΤΩΡΑ): Από πότε και γιατί ακριβώς είναι ελάττωμα αυτό;!;!; Μήπως ξεχνάς πως ο κινηματογράφος είναι η λαϊκότερη τέχνη;;; Πως είναι αποκλειστικά και ΜΟΝΟ για διασκέδαση;!;!; (αυτή βέβαια δεν περιλαμβάνει ΜΟΝΟ χαχανητά-υπάρχουν διάφορα είδη διασκέδασης)
ΥΓ: Μήπως κατάγεσαι απ΄το Bon Temps (pronounced Bon-tom:p);!;!; Επειδή είσαι υπέρμετρα συντηρητικός το λέω (κι επειδή σου φάνηκε φασιστικό το Fight Club!!!)...
Jack η προφορά σου στα γαλλικά είναι φρικτή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ τότε όλοι το προφέρουν λάθος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ1: Προφανώς το "Bon Temps (pronounced Bon-tom" το αντέγραψα από αλλού...
ΥΓ2: Ακόμα να τα δεις;!;!;
Αυτοί που ξέρουμε γαλλικά(έστω κάτι λίγα) το προφέρουμε σωστά :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΤΡΙΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Εγώ είμαι, αλλά δεν συνδέομαι γιατί με περιμένουν κι έχω αργήσει (τι πρωτότυπο για μένα:p)...