Gattaca

                                                          
Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον το μέλλον μας θα είναι γνωστό από τη γέννησή μας. Τα γονίδιά μας θα καθορίζονται και η σύλληψη δεν θα γίνεται τυχαία με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά σε κάποιο γενετικό εργαστήριο! Σε έναν τέτοιο κόσμο μεγάλωσε ο Vincent, ένας από τους τελευταίους που η σύλληψή τους έγινε στο πίσω κάθισμα κάποιου ρετρό αυτοκινήτου. Καταδικασμένος εκ γενετής να θεωρείται κατώτερος αλλάζει ταυτότητα για να πραγματοποιήσει το όνειρό του!

Θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας; Το προδιαγεγραμμένο προσφέρει σιγουριά; Και τελικά μέχρι που πρέπει να επεμβαίνει ο άνθρωπος στα δημιουργήματα της φύσης; Και κάπου εκεί είναι και το win της ταινίας γιατί δίνει τροφή για σκέψη και σηκώνει συζήτηση και μου αρέσουν οι ταινίες που το κάνουν αυτό! Γενικά πιάνει διάφορα κοινωνικά θέματα αλλά εγώ πάντα εστίαζα στο στοιχείο της έκπληξης. Πως θα ήταν ένας κόσμος στον οποίο οι εκπλήξεις έχουν ελαχιστοποιηθεί; Πόσο ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος που δεν ανακαλύπτει μόνος του το μέλλον του αλλά του το απλά το ξέρει; Τι τύχη έχει ο έρωτας όταν αποφασίζεις τον σύντροφό σου με βάση τη γενετική του ταυτότητα; Πάντα όταν βλέπω αυτή την ταινία σκιάζομαι λίγο...

Ethan Hawke, Jude Law και Uma Thurman. Μου αρέσουν όλοι στην ταινία αν και ο Hawke δεν είναι από τις αδυναμίες μου. Ξεχωρίζω την Uma καθώς τη βρίσκω την πιο γοητευτική στιγμή στην καριέρα της. Νομίζω δεν την έχω δει αλλού πιο όμορφη(εκτός ίσως από το Pulp Fiction αλλά την προτιμώ ξανθιά). Και φυσικά ο αγαπημένος μου, ξεχειλίζον(sic!) ταλέντο αλλά σταθερά υποτιμημένος Tony Shalhoub που κάθε του εμφάνιση σε ταινία, όσο μικρός κι αν είναι ο ρόλος για μένα είναι πολύ ευχάριστη στιγμή!

Μου αρέσει που το Gattaca εντυπωσιάζει μεν με τα πλάνα του αλλά δεν έχει δημιουργήσει έναν αγνώριστο κόσμο. Η ομοιότητα του τώρα με το μετά κάνουν ακόμη μεγαλύτερη την αίσθηση ότι το μέλλον που παρουσιάζεται όντως δεν είναι πολύ μακρινό και μάλιστα μοιάζει σχεδόν οικείο. Καθαρά πλάνα, αποστειρωμένα μέρη, παγωμένη ατμόσφαιρα χάρη στα χρώματα που κυριαρχούν... Σκηνοθετικά μου αρέσει πολύ. Όλη αυτή η συμμετρία ταιριάζει απίστευτα με τον κόσμο που δημιουργεί! Λάτρεψα επίσης και το άρωμα του παλιού που αναδίδουν τα σκηνικά. Παλιότερης δεκαετίας ντύσιμο και αυτοκίνητα, ψιλονουάρ υπόθεση... Ίσως τελικά το μέλλον να μην είναι "μπροστά" αλλά "πίσω". Και ίσως αυτό που θεωρούμε πρωτοποριακό ουσιαστικά να είναι οπισθοδρομικό...