I don't know whether I'm alive and dreaming or dead and remembering...

                                                                                               
Με συνδέουν πράγματα με αυτή την ταινία πριν καν την δω. Την απέφευγα διαολεμένα γιατί ήταν φως φανάρι ότι είναι από τις ταινίες που παίρνουν την ψυχή σου και την ξεσκίζουν αλλά τελικά το έφεραν έτσι τα πράγματα και την είδα. Δύσκολη ταινία, σπαρακτική. Από αυτές που σε πιάνουν απροετοίμαστο και σε αιφνιδιάζουν. Η ταινία που αποτυπώνει όσο καμιά άλλη τη φρίκη του πολέμου χωρίς να δείχνει ούτε μισή μάχη! O Joe είναι η τραγική φιγούρα της ταινίας. Ένας στρατιώτης που απέμεινε χωρίς μέλη και χωρίς πρόσωπο και από ένα κακόγουστο, άκρως σαδιστικό αστείο της μοίρας όχι μόνο δεν πέθανε αλλά νιώθει τα πάντα...

Ανήμπορος να επικοινωνήσει, να δείξει πόνο, να ακούσει, να δει, απλά νιώθει το χρόνο να περνάει και βυθίζεται σε όνειρα. Δεν ξέρει αν είναι ζωντανός και ονειρεύεται ή πεθαμένος και θυμάται! Νιώθει ευγνωμοσύνη για μικρές κινήσεις των νοσοκόμων, το άνοιγμα του παραθύρου ώστε να νιώθει την αλλαγή από μέρα σε νύχτα, το ότι κατάφεραν να του πουν ότι είναι Χριστούγεννα και του έδωσαν έναν τρόπο να μετράει το χρόνο. Η ταινία πραγματεύεται ένα από τα πιο φρικτά πράγματα που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος. Να μην μπορεί να επικοινωνήσει και το αποτυπώνει με τόσο τρομακτικό τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια να μην σοκαριστείς!

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, μέσα από τα όνειρα του Joe βλέπουμε το παρελθόν του. Στιγμές που τον σημάδεψαν, γεγονότα της ζωής του, όλα μέσα από σουρεαλιστικά όνειρα που ξεχειλίζουν από το πόνο,την απόγνωση και τα φάρμακα. Μικρές χρωματιστές οάσεις στην ασπρόμαυρη(ή καλύτερα ολόμαυρη;) πραγματικότητά του. Και είναι αυτά τα όνειρα που θα του δώσουν τον τρόπο να επικοινωνήσει. Να τους πει ότι είναι εκεί, ότι τους νιώθει γύρω του, να τους ζητήσει να τον σκοτώσουν.

Δύσκολη ταινία που όμως κρύβει εξαιρετικό μαύρο χιούμορ. Οι σκηνές με το Χριστό που μαζεύει τους στρατιώτες που θα πεθάνουν και τα ειρωνικά σχόλια, η Χριστουγεννιάτικη γιορτή στη δουλειά του Joe("I'm the boss, this is champagne, merry christmas!"), o πάτερ που λέει στο στρατιωτικό γιατρό "He's the product of your profession, not mine", είναι μικρές πανέξυπνες στιγμές που όμως δεν μπορούν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα. Ίσως είναι λίγο παραπάνω εκβιαστική αλλά νομίζω δεν γινόταν να είναι αλλιώς. Στην τελική ας δούμε την πραγματικότητα του πολέμου όχι μέσα από τα μάτια του ήρωα αλλά μέσα από τα μάτια της ψυχής εκείνου του τυχαίου που ανατινάζεται στο βάθος πίσω από τον ήρωα και που δεν του δώσαμε σημασία! Πάντως μην κάνετε το λάθος και τη δείτε καλοκαιριάτικα όπως εγώ. Με ψιλοδιέλυσε(και χοντρο μη σου πω) και δεν το συνιστώ!