Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

When You're Strange...

                                                                             
Είχα καιρό γράψει αυτή την ανάρτηση όμως τη φύλαγα μήπως και βρει διανομή το ντοκιμαντέρ. Αλλά επειδή δεν το κόβω και μια και είναι πολύ εύκολο να το βρείτε και να το δείτε θα ποστάρω σήμερα τη σαχλαμάρα που έγραψα!


Το ντοκιμαντέρ ξεκινάει με τον Jim να βγαίνει από ένα τρακαρισμένο αμάξι. Tον βλέπουμε να κάνει ωτοστόπ, να οδηγεί(αυτά τα εμβόλιμα πλάνα παίζουν από το τέλος προς την αρχή). Ακούγεται ραδιόφωνο. Ο εκφωνητής ανακοινώνει ότι ο Jim Morrison είναι νεκρός! Εκεί μου σηκώθηκε η τρίχα και αυτόματα συγκινήθηκα... Ο Morrison και οι Doors ήταν όλη μου η εφηβεία! Η μουσική που με συντρόφευε καθημερινά. Αργότερα με σημάδεψε ο ποιητής Morrison... Αυτά τα σκόρπια λόγια που μπλέκουν την πραγματικότητα με την παράνοια. Για αυτούς και πολλούς περισσότερους λόγους ότι αφορά στους Doors, αφορά και μένα. Και πάντα είμαι έτοιμη να δαγκώσω αν δεν φερθούν με τον απαραίτητο σεβασμό σε αυτόν τον άνθρωπο.

 
Το When You're Strange αφηγείται την ιστορία των Doors, χωρίς να λέει καινούρια πράγματα. Λίγο πολύ όλα τα ξέραμε. Αλλά τα κείμενα βγάζουν αγάπη και θαυμασμό αληθινού φαν. Χωρίς να είναι εντυπωσιακά δίνουν όμορφα την κατάσταση της εποχής. Καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί ο κόσμος είχε ανάγκη τους Doors και ειδικότερα τον Morrison. Και είχε πολλά να δώσει. Τα έδωσε μαζεμένα και ίσως παραπάνω από όσο άντεχε. Προσπαθώ να γράψω για το ντοκιμαντέρ αλλά όλο στον Τζιμάκο καταλήγω και συγγνώμη για το ασύντακτο αυτό κείμενο. Και μια που πετάω άσχετα να πω για μια υπέροχη σκηνή:  Name? - Jim. - Occupied? - Χμμμ, και χαμογελάει! Πόσο βαθιά χαραγμένο στο μυαλό μου έμεινε αυτό το χαμογελάκι του Jim. Όπως και η ανατριχίλα όταν μετά τον θάνατο των Χέντριξ και Τζόπλιν, στα 27 τους αμφότεροι, ο Jim λέει: "Κοιτάτε το νούμερο 3"!

 
Για τις μουσικές δεν θα πω κάτι. Όλα τα γνωστά κομμάτια είναι εκεί. Ενδιαφέροντα trivia για κάποια από αυτά. Μεγάλη ήταν η χαρά μου που άκουσα για λίγα δευτερόλεπτα το Take It As It Comes(που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι). Θα τους δεις να ηχογραφούν, τον Jim σχεδόν μόνιμα σε μη νηφάλια κατάσταση, τη φιλία που ξεθωριάζει μεν αλλά είναι πάντα εκεί! Εστιάζει στον Morrison αλλά για όλα τα μέλη έχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο Ray Manzarek που είναι και μεγάλη μου λατρεία σε υπέροχες στιγμές. Ακούμε και δυο τρία πράγματα για την Παμ αλλά ξέρετε πως είναι αυτά, θα συμπαθήσουμε ποτέ τον μεγάλο έρωτα κάποιου lead singer? Μάλλον όχι.

 
Τα αρχειακά πλάνα σε κάνουν να ξεχνιέσαι τόσο που βγαίνεις απ΄την αίθουσα και νομίζεις ότι μεταφέρθηκες σε άλλη εποχή! Η κακή ποιότητα των περισσότερων από αυτά γρήγορα συνηθίζεται και κάποια από αυτά σε κάνουν να νιώθεις ότι με μαγικό τρόπο τους παρακολουθείς από κάποια χρονοκλειδαρότρυπα. Σχεδόν αισθάνεσαι αμήχανα που είσαι τόσο κοντά τους, που μιλάνε άνετα χωρίς να γνωρίζουν ότι είσαι εκεί. Θέλω να γράψω τόσα πολλά που όμως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ταινία αυτή καθεαυτή, οπότε κλείνω το κείμενο με την τελευταία φράση του When You're Strange: Για να καείς πρέπει να έχεις φωτιά μέσα σου... Ή κάπως έτσι ;)


24 σχόλια:

  1. Μεγάλη μπάντα και μεγάλος καλλιτέχνης...Ωραίο αυτό με το νούμερο 3, δεν το ήξερα!Θα το δω κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Annie ωραίο κείμενο. Την έχω δει την ταινία και μου άρεσε αρκετά, αν και δεν τρελαίνομαι για Doors. Γενικώς μου αρέσουν πολύ τα μουσικά ντοκιμαντέρ, με πιο αγαπημένο το The Kids Are Alright.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Την είχα δει στις νύχτες πρεμιέρας και είχα ανεβάσει post ξεχωρίζοντας κι εγώ ακριβώς τα ίδια "θεϊκά" στιγμιότυπα.
    Εννοείται πως το θέμα είναι πάνω από το ντοκιμαντέρ κι απορώ γιατί έκαναν συγκρίσεις με την ταινία του Stone.
    Ακόμη μου κάνει εντύπωση που δε βρέθηκε διανομή στην Ελλάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εγώ τυχαίνει να είμαι fan του νούμερο 4:) ο morrison πάντα με άρεσζε( άσχετα αν δεν μπορούσε να τραγουδήσει στα live) αν και ποτε δεν τρελαινόμουν με doors.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μεγάλος καλλιτέχνης σίγουρα! Μπροστά από την εποχή του, ήρθε την κατάλληλη στιγμή αλλά ξέρεις πως είναι αυτά: "living fast, dying young and leaving a good-looking corpse"!

    With προφανώς και θα ήταν αυτό το αγαπημένο σου ;)

    Moody κι εγώ απορώ με τις συγκρίσεις. Κι εννοείται το ντοκιμαντέρ μου άρεσε δέκα φορές περισσότερο!

    Μα τα live του ήταν γαμάτα ακόμη κι αν δεν έλεγε ούτε τραγούδι. Είχαν πολύ ένταση, μίσος και πάθος να εξωτερικεύσουν οι νέοι τότε και ο Jim τους έδινε την ευκαιρία! Αλλά ήταν περφόρμερ! Το The End κάθε φορά ήταν διαφορετικό τραγούδι. Δεν μπορεί να το πει άλλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όποιος δεν τρελαίνεται για Doors είναι ΤΕΛΕΙΩΣ άσχετος και δεν ξέρει από τέλεια μουσική. Β)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντως τον Jim δεν τον θεωρώ φωνάρα. Αλλά ήταν τεράστιος καλλιτέχνης γενικότερα. Ποιητής, στιχουργός και κυρίως ιδέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @bauer

    Είπε κάποιος που δεν του αρέσουν οι Who. :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Annie δεν ξέρω αν είχε φωνάρα ή όχι, αυτό που ξέρω είναι πως για τις κομματάρες του είχε την πιο τέλεια και πιο ταιριαστή φωνή.

    ΥΓ: Οι Who δεν κλάνουν μία μπροστά στους Doors. Β) :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @bauer

    ΥΓ: Οι Who είχαν τον καλύτερο ντράμερ όλων των εποχών (Keith Fucking Moon!!!) και τον καλύτερο μπασίστα όλων των εποχών (John Thunderfingers Entwistle!!!). Οπότε, οι Doors δεν κλάνουν μία μπροστά στους Who. B) :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν ειχα ιδεα για αυτο το ντοκυμανταιρ,τωρα θελω οπωσδηποτε να το δω!
    Και η ταινια του Stone,μου αρεσε παρα πολυ.
    Τωρα για τους doors,ενταξει,μεγαλο συγκροτημα και ο morrison ενας απο τους χαρισματικοτερους τυπους στην ιστορια της μουσικης.
    Πολυ δυσκολο να διαλεξω αγαπημενο τραγουδι,
    annie,πολυ ενδιαφερουσα η δικια σου επιλογη,
    ηξερα καποια που λατρευε τους doors και ειχε αγαπημενο τραγουδι το ιδιο τραγουδι με σενα,
    τοτε εκει στα 1996 δε μπορουσα να καταλαβω γιατι της αρεσε ενα τραγουδι που δεν ηταν απο τα πιο γνωστα της μπαντας,
    τωρα καταλαβαινω καλυτερα την αξια αυτου του τραγουδιου,
    take it easy baby,take it as it comes!

    Εγω θα διαλεξω μαλλον το five to one,
    the old get older
    and the young get stronger
    may take a week or may
    take it longer they got the guns but
    we got the numbers
    gonna win yeah we
    're taking over oh yeah!!!

    Με τετοιους στιχους,δεν υπηρχε περιπτωση να διαλεξω κατι αλλο!
    Aν και,αν το δεις 100% μουσικα,αδιαφορωντας για τους στιχους,νομιζω οτι το l.a woman,δε παιζεται.
    Σταματαω εδω,γιατι θα γραψω καμια 20αρια ακομα τραγουδια,εξηγωντας γιατι το καθενα ειναι καλυτερο απο το αλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. With οι Doors ήταν εκπληκτικοί ΧΩΡΙΣ μπασίστα! Και με έναν frontman σκέτη ποίηση και με κάτι πλήκτρα μαγεία! Beat that :P

    Celin συμφωνώ για τη μουσική αξία του LA Woman αλλά κι εγώ στους Doors πρώτα τους στίχους κοιτάω. Το the end πχ είναι ένα ποίημα τόσο σκοτεινό και τόσο όμορφο κι ας μην έχει σχεδόν λογική!

    Επίσης αξίζει να τσεκάρετε την ποιητική συλλογή του Jim καθώς ανάμεσα σε τρομακτικές μπούρδες ενός μεθυσμένου θα βρείτε αρκετά διαμαντάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. 1. Ποιος τους γαμάει αυτούς ρε With; Μιλάμε για τους DOORS...!!! Β) :p

    2. "Δεν ειχα ιδεα για αυτο το ντοκυμανταιρ,τωρα θελω οπωσδηποτε να το δω!"

    Ααααχχχ... κάποιος δεν έχει δει και τις 1000+ αναρτήσεις μου... :( (η Annie από που νομίζεις το έμαθε; :p)

    3. "With οι Doors ήταν εκπληκτικοί ΧΩΡΙΣ μπασίστα! Και με έναν frontman σκέτη ποίηση και με κάτι πλήκτρα μαγεία! Beat that :P"

    +24.000

    ΥΓ: Εμένα το The End είναι το αγαπημένο μου (το αναφέρω γιατί είμαι σίγουρος πως όλοι το είχατε απορία:p)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. To The End είναι σπουδαίο κομμάτι για χίλιους ογδόντα εννιά λόγους :Ρ Κυρίως όμως γιατί είναι καθρέφτης του πειραγμένου μυαλού του Jim. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο έλεγα στους φίλους μου όταν πεθάνω να το βάλουν στην κηδεία μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ Annie
    Τουλάχιστον ο Daltrey μπορούσε να τραγουδήσει live. :p Απόδειξη: το Live at Leeds, ψηφισμένο 6 φορές ως "The Greatest Live Rock Album Ever Made". Με μόνο τρία όργανα, ακουγόντουσαν σαν ορχήστρα.

    @bauer
    1. Δεν έχεις ακούσει Live at Leeds, Quadrophenia και Tommy προφανώς, γι αυτό τα λες αυτά. :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ε τι να κάνουμε που ήταν κομμάτια ο Τζιμάκος τις περισσότερες φορές. Πάντως ακόμη και συναυλίες που δεν έγιναν γιατί ήταν τόσο λιώμα ή γιατί τον συνέλαβαν είχαν τεράστια σημασία εκείνη την εποχή! Για μένα το να βγαίνει και να την παίζει στη σκηνή ήταν πολύ πιο αναγκαίο από το να περφομάρει σωστά και νηφάλια. Φυσικά στο πλαίσιο της εποχής. Το να αποκαλεί μικρά ανθρωπάκια τους μπάτσους την ώρα που τον μαζεύουν από τη σκηνή αξίζει εκατό φορές περισσότερο από το καλύτερο live.

    Και ναι αν ζούσα τότε και ήμουν σε κάποια συναυλία που ακυρώθηκε ίσως να γκρίνιαζα αλλά εκ των υστέρων βλέπουμε πόσο πολύ τον είχε ανάγκη ο κόσμος τότε και όχι απαραίτητα μουσικά.

    Όλη η άρνηση, η απογοήτευση, το μίσος ήταν μαζεμένο μέσα του. Όχι συνειδητά και πολλές αντιδράσεις του ήταν περισσότερο για το ροκ και την πρόκληση αλλά όπως λέει και το ντοκιμαντέρ "είχε φωτιά μέσα του" και εξέφραζε την αγανάκτηση αυθόρμητα!

    Από εκεί και πέρα δεν ψήνομαι να μπω σε αντιπαράθεση για το πιο συγκρότημα είναι καλύτερο. Ότι μιλάει στον καθένα... Για μένα είναι οι απόλυτοι θεοί. Μαζί τους πέρασα δύσκολες στιγμές αλλά και πολύ όμορφες! Αλλά ξέρεις πως είναι αυτά. Αν στην εφηβεία μου το κόλλημά μου ήταν οι Who μπορεί να μην είχα καν πάει να παρακολουθήσω αυτό το ντοκιμαντέρ :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Annie
    Δεν νομίζω πως υπήρχε rock συγκρότημα εκείνη την εποχή που να έπαιζε live με έστω και με ένα μέλος νηφάλιο. "Το να αποκαλεί μικρά ανθρωπάκια τους μπάτσους την ώρα που τον μαζεύουν από τη σκηνή αξίζει εκατό φορές περισσότερο από το καλύτερο live." Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Τότε η rock σήμαινε επανάσταση, όχι όπως τώρα, με τους δήθεν rockers με φρουφρου και αρώματα. Τον Townshend τον είχανε περάσει αυτόφορο γιατί είχε κλωτσήσει έναν αστυνομικό από τη σκηνή, επειδή προσπάθησε να διακόψει το live. Για να μην θυμηθώ και το περιστατικό με τον Abbie Hoffman στο Woodstock... Και τώρα έχουμε κάτι παιδάκια που νομίζουν πως παίζουν rock επειδή έχουν ηλεκτρικές και ξεπατικώνουν το powerslide. :(

    Σοβαρά τώρα, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Στην πλάκα τα λέμε προφανώς. ;) Ο καθένας ήταν καλός με τον δικό του τρόπο.

    Απ' ότι κατάλαβα πρέπει να έχεις τεράστια αγάπη στους Doors, γιατί κι εγώ τους Who Θεούς τους λέω. :)) ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Και πάλι... ότι είπε η Annie στις 1:53 μ.μ. +24.000 γιατί ο Morrison ήταν πιο rock κι απ΄το ίδιο το rock. Υπάρχουν πανεπιστήμια στην Αμερική όπου διδάσκουν τα ποιήματά του... τι να λέμε τώρα;!;!;

    "Απ' ότι κατάλαβα πρέπει να έχεις τεράστια αγάπη στους Doors, γιατί κι εγώ τους Who Θεούς τους λέω. :)) ;)"

    Ναι, αλλά οι "θεοί" της Annie είναι οι σωστοί... Β) :p

    ΥΓ: Για Jack Bauer, De Niro και Morrison δεν ακούω κουβέντα. Απλά όσοι δεν συμφωνούν απόλυτα μαζί μου, λένε μαλακίες. :D ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. With δες Dexter. Το τελευταίο επεισόδιο το έλεγαν teenage wasteland ;)

    Jack χαίρομαι που συμφωνούμε. Πάντως καλλιτεχνικά ίσως προτιμώ τον Dylan, τον Cash ή τον Cohen. Κανείς τους βέβαια δεν είχε την επίδραση του Morrison μέσα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Bauer

    ΥΓ: Μόνο για τον Jack Bauer συμφωνώ. :p ;)

    @Annie

    Ναι, το πρόσεξα. Δεν μου αρέσει και πολύ σαν σειρά πάντως, έχω δει μερικά επεισόδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ε τότε λες μαλακίες για τους άλλους 2 ρε With...!!! B)

    ΥΓ: Ναι, δες teenage wasteland!!! Μιλάμε πολύ γελοίο επεισόδιο... Waste of time, for teenagers only! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλά κάνω! Β)

    ΥΓ: Jack, άσε τον Dexter και τρέχα να δεις Twin Peaks! Δεν έχω ξαναδεί τέτοια σειρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Κι εγώ πρέπει να τελειώσω το Twin Peaks κάποια στιγμή. Όντως υπέροχη σειρά και ναι δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο. Κυρίως αισθητικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή